„Osoby po udarze mogą cierpieć z powodu znacznej, utrzymującej się niepełnosprawności, która sprawia, że już przez przez całe życie mogą wymagać wsparcia ze strony członków rodziny lub innych opiekunów” – komentuje główna autorka pracy dr Karen Saban z Loyola University w Chicago (stan Illinois).

Jak przypomina badaczka, wiele rodzin staje przed koniecznością zapewnienia ukochanej osobie 24-godzinnej opieki. Często zadanie to pełnią najbliżsi, a to zwiększa ryzyko wystąpienia u nich depresji, stanów lękowych i zaburzeń snu, co może obniżać jakość życia i narażać ich na inne problemy zdrowotne.

Zespół dr Saban sprawdził stan zdrowia 45 kobiet opiekujących się ukochaną osobą, która przeszła udar mózgu w ostatnim roku. Średnia wieku badanych pań wyniosła blisko 56 lat, a liczba godzin, którą poświęcały na opiekę na chorym średnio 50-51 godzin tygodniowo.

Kobiety wypełniały ankiety, w których subiektywnie oceniały stres, na jaki są narażone, udzielały informacji na temat obciążenia obowiązkami wynikającymi z opieki, wsparcia społecznego, jakie otrzymują, jakości snu i objawów depresji. Do obciążeń związanych z opieką nad chorym naukowcy zaliczyli m.in. obciążenie finansowe, „uwięzienie” w czterech ścianach i brak czasu dla siebie, zmiany w relacjach z bliskim, którym się zajmują, pilnowanie by przestrzegał zaleceń lekarskich.

Czterokrotnie w ciągu dwóch dni pobrano od nich próbki śliny, by sprawdzić poziom hormonu stresu o nazwie kortyzol.

Okazało się, że kobiety oceniały swój poziom stresu jako wysoki, czuły się obciążone opieką i źle spały. Częściej też doświadczały objawów depresji niż ma to miejsce w ogólnej populacji.

Badane z najbardziej nasiloną depresją miały obniżony poziom kortyzolu w ciągu dnia, podczas gdy panie, które miały najmniej objawów depresyjnych miały wyższy jego poziom. Zdaniem autorów pracy, sugeruje to, że niższy poziom tego hormonu może mieć związek z wyższym ryzykiem depresji.

Zdaniem dr Saban, zrozumienie potrzeb i wyzwań, jakie stoją przed opiekunami osób po udarze może pomóc pracownikom służby zdrowia lepiej wspierać ich w wykonywaniu swoich obowiązków.

Udar mózgu jest zaburzeniem czynności mózgu wywołanym niedotlenieniem tkanki nerwowej z przyczyn naczyniowych, jak zablokowanie tętnicy doprowadzającej krew do mózgu (udar niedokrwienny) czy przerwanie ciągłości naczynia w mózgu i krwotok (udar krwotoczny).

Jest to jedna z głównych przyczyn długotrwałej niepełnosprawności, która może obejmować niedowład lub paraliż części ciała, nietrzymanie moczu, zaburzenia mowy, zmiany osobowości i pogorszenie sprawności intelektualnej. Z danych amerykańskiego stowarzyszenia zrzeszającego opiekunów rodzinnych (National Family Caregiver Association) wynika, że opiekunami blisko 80 proc. osób po udarze są członkowie ich rodziny. (PAP)

jjj/ ula/