Chytrydiomikozę powodują dwa gatunki grzybów: Batrachochytrium dendrobatidis i Batrachochytrium salamandrivorans. Uważa się, że pojawiły się one w Azji w latach 80. XX wieku. Do rozprzestrzenienia choroby przyczyniają się globalizacja oraz handel dziką fauną i florą. Najwięcej płazów wskutek tej choroby zginęło w latach 80. XX wieku, wyraźny wzrost wystąpił także w latach dziewięćdziesiątych, kiedy choroba dotarła do Ameryki Południowej.

W sumie od lat 80. XX wieku chytridiomykoza przyczyniła się do spadku populacji ponad 500 gatunków żab, ropuch i płazów ogoniastych, czyli prawie 7 proc. wszystkich gatunków płazów. Tak wielka liczba ofiar oznacza największą utratę bioróżnorodności spowodowaną przez patogen. Jest o rząd wielkości większa niż w przypadku innych chorób dzikiej fauny i flory (na przykład atakującej nietoperze „choroby białego nosa”).

W przypadku wielu gatunków choroba była kluczowym czynnikiem powodującym spadek populacji. Dla innych był to kolejny szkodliwy czynnik – obok takich jak utrata siedlisk i zmiany klimatyczne, zagrażające wszystkim płazom.

Spośród gatunków, których populacje się zmniejszyły zaledwie 12 proc. miało tendencję do odbudowy - jednak nie do pierwotnej wielkości. Natomiast w przypadku 43 proc. spadek się nasilał.

Są jednak pewne budzące nadzieję oznaki – maleje na przykład liczba nowych gatunków dotkniętych chorobą, a niektóre żaby uzyskały ewolucyjnie odporność na chytridiomikozę. (PAP)

Autor: Paweł Wernicki

pmw/ ekr/